Türkçe metni rahat izleyebilmeniz için, "browser" ýnýzýn "document encoding" ini "Turkish" olarak deðiþtirdiniz mi ? ...

Sevgili Köpeðim "Koç"...

Günlerden 10 Ocak 1990... Güzel Ýzmir'in soðuk ve yaðýþlý bir günü... Ýnsaný titreterek sevdiceðini düþündüren... Sevgili kýzým, arabam "Gigi"yi ("Lada - Samara"), parkettim arka tarafa ve yakýn olduðu için fakülte binasýna arka kapýdan girdim... Aman tanrým, orada bir þey var yahu... Kalorifere yapýþtýrýlmýþ bankýn üzerinde uyuyan tüylü bir þey var... Yaklaþtým... Bir de ne göreyim ...? 1 - 2 aylýk bir köpek yavrusu... Baþýnda bekleyen kýz öðrenciye sordum... "Kimdir bu yavrucak...?" Sabah erken saatte fakülte binasýnýn ana giriþinde bir bisküvi kutusu içerisinde terkedilmiþ halde bulduðunu ve üþümemesi için onu bankýn üzerine aldýðýný söyledi... Sevdim usulca, uyandýrmadan... Çok yorgun olmalýydý bu amansýz dünyada, hem de ilk aylarýnda... Çaresiz ve bitkin ve dahi terkedilmiþ... O nun o uyuyan kara gözleri ile gözlerim ilk buluþtuðunda, aramýzda birþeyler kýpraþtý... Sanki... Aþk mý desem...?

Sol omuzumda ikamet eden melek, sað omuzumda istemediðim halde barýnan þeytana galip geldi... "Bak !" dedi... "O nun hiçbirþeyi yok, ailesi yok, bu acýmasýz dünyada terkedilmiþ bir baþýna"... "Bir de Ýzmir'in soðuk sillesini yemiþ, aç açýna..." Yaþamadým ama, anlýyorum melek ne demek istiyor... Bence her canlýnýn yaþamý kutsal ama bir an sokaklardaki kimsesiz çocuklarý düþündüm... Ýçim cýzzz etti... Hayat bu kadar zor mu olmalý yahu...? Bunun bir kolayý yok mudur...? Fikrim melekten yana, kalbim melekten yana, isteðim melekten yana...

Doldurdum çayý kupama kantinden ve çýktým odama, yeni bir güne baþlamak için... Selam odam... Nasýlsýnýz sevgili dökümanlarým, kitaplarým ve dosyalarým... Günaydýn hepinize... Ben geldim... Yeni bir gün demek yeni bir umut demektir... Açtým bilgiiþlerimi (kimileri bilgisayar der, o saymaz, sadece verdiðini iþler, isteðin doðrultusunda)... Hüppp... Bir yudum çay, sýcak vede taze... Soðuk kýþ gününde insanýn býrak içini, en önemlisi kalbini ýsýtan... Yok nafile... Çalýþmanýn, kafayý iþe vermenin olanaðý yok ...! Aklým o evlatçýkta... O bisküvi kutusu içerisinde terkedilmiþ olan o sevimli yavrucakta... Arada bir iniyorum, bakýyorum, ne yapýyor diye... Uyku diz boyu... Neyse, öðleyi ettik... Yemeðe gittim... Söylemesi ayýptýr, terbiyeli köfte var menüde (lem bunun terbiyesizi nasýl oluyor, hala anlamýþ deðilim ha !)... Bandým suyuna, ayýrdým köftecikleri evlatçýða... Koydum hepsini itina ile peçetedeki yerlerine... Aldým götürdüm bizim terkedilmiþe... Uyuyordu, o tatlý sýcaklýðýn yanýnda, mýþýl mýþýl, bitap, umarsýz... Bankýn üzerine koydum kocaman yuvarlak terbiyeli köfteleri taþýyan peçeteyi... Snýff snýff... Aman tanrým.... Dur olm, yavaþ... Daha gözlerini açmadan kaðýt peçete dahil yedi hepsini, hem de çiðnemeden... Bir mühendis olarak köftelerin çapý ile, o kursaðýndan günlerce bir þey geçmemiþ evlatçýðýn mide borusunun çapýný kýyasladým... Her zamanki gibi teori ve pratiðin birbirine uymadýðýný düþündüm...

O na az da olsa can vereceðine inandýðým öðle yemeðinden sonra bütün gün uyudu... Ýþler mafiþ... Kafa o evlatçýkta... Gidiyorum geliyorum uyuyor radyatörün karþýsýnda ikamet ettiði bankýn üzerinde... Oldu akþam... Saat 4 sularý... "Lem olm sen bu evlatçýðý alacaksýn" dedim... Ve aþaðýya indim... Kantincilere sordum... "Var mýdýr bunun sahibi...?" Yok !... E güzel... Verin bakiim bana bir bisküvi kutusu... Attým içine evlatçýðý, doðru veterinere... Veteriner muayenesini bitirdi ve "saðlýðý yerinde, sadece çok uzun bir süredir aç ve susuz" dedi... Attým "Gigi"ye hemen eve, sýcacýk radyatörün karþýsýna ve koyuldum mutfakta hayatýmda ilk defa gerçek bir ev yemeði yapmaya... Lem olm yavaþ... Týk yok... Boðulacan valla... Mamiþini yedi afiyetle, suyunu içti kana kana... Ve sabaha kadar uyudu, omuzumda...

Sabah doðru veterinere, ilk aþýlarýný olacak bebiþ... Aþýlar bitene kadar yýkamak yok... Sadece ýslak ve sabunlu bir bez ile temizlenmiþti... Ve koç bana katýldý... Tuvalet alýþkanlýðýný altý ay sonra kazandýklarýndan dolayý, odasý gazete kaðýtlarý ile kaplanmýþ durumda... Hazýr mamaya baþladý... Doðrusu benim de kolayýma geliyor (ama bu hatayý ileride anladým)... Büyüyor evlatçýk... Büyü adiloþ bebe, uyu da büyü...

Bebekliði çok güzel geçti... Çok da komik... O bir terlik yok edicisi... En sevdiði þey terliklerimi pincik pancuk etmek... 4 - 5 terlik gittikten sonra o na oyuncaklar aldým... Rahmetli babamýn çalýþma masasýnýn altý o nun yuvasý oldu... Koç büyüdü ve nihayet aþýlarý tamamlandýktan sonra ve tuvalet alýþkanlýðýný kazandýktan sonra artýk beraber dýþarýda gezmelere baþladýk... O zamanlar Karþýyaka'da Girne'de oturuyordum... En yakýn yer olan Yunuslar diðer köpek severler gibi bizimde gezinti mekanýmýz olmuþtu... Ben de, Koç da birçok yeni arkadaþlar tanýdýk... Gün geldiðinde yaklaþýk 30 civarý arkadaþý vardý... Ama bir tanesi çok özeldi o nun için... Mýstýk... Düzgün deyiþi ile Mustafa... Ama ne yazýk ki diþi... Sahipleri doðduðunda farkýna varamamýþlar diþi olduðunun, erkek zannetmiþler ve adýný Mýstýk koymuþlar... Mýstýk, Koç ile çok iyi bir arkadaþ... Ama Koç platonik düzeyde aþýk o na... Oyunlar hep onunla... Yanýna bir erkek köpek geldiðinde Mýstýk'ýn, Koç un yanaklarý havaya kalkýyor, diþler piyasada... Birgün dayanamadým, istedim Mýstýk'ý Koç'a... Ne yazýk ki kýsýrlaþtýrýlmýþ... Üzgünüm Koç...

Günler günleri, haftalar haftalarý, aylar aylarý vede yýllar yýllarý kovaladý... Sonunda ayrýlýk zamaný geldi... Ev sahibem hayýr diyor... Veterinerinin tanýdýðý bir fabrika varmýþ, Bergama civarýnda bir konserve fabrikasý... Gittim ön incelemeye... Fiziksel ortam mükemmel gibi... Geniþ bir yeþillik alan, aðaçlý... Kuzular, koyunlar, tavuklar, keçiler... Ve dahi 3 tane yavru çoban köpeði ve bir de bir bayan kurt köpeði (hahhaa... lem sen kedi misin, dört ayaðýnýn üzerine düþtün...!) Koç soyunda kangal ýrkýný taþýyor, çünkü arka ayaklarýnda mahmuzlarý var... Þehir yaþamýnda, gün boyu bir balkonda yaþamak...? Bilemiyorum ama, ev sahibem belki beni uyandýrdý... O þehire ait deðil diye düþünüyordum... O özgür olmalý, o kýrlarda dilediðince koþturabilmeli, o gerektiðinde kurtlarla savaþmalý, herþeyden önemlisi o istediðini yapabilmeli... Ýþte bir dört ayaklý dost edinmenin kötü gerçekleri... Bir gün herhangi bir nedenle zorunlu olarak býrakmak... Neyse, fabrikanýn sahibi ile konuþtum... Herþey mükemmel gibi gözüküyor... Döndüm Ýzmir'e... Doðru veterinere... "Yahu ben ne yapacaðým...?" Ýlk 6 ila 8 ay gitmek ve o nu görmek yok dedi... Peki... Ertesi gün ayrýlýk günü... O gece uyuyamadým sabaha kadar...

Gözlerim yanýyor, acýyor... Günün ilk ýþýklarý göründü ufukta... Güzel bir kahvaltý hazýrladým o na, hazýr mamiþten... Sildi süpürdü... Ve atladýk "Gigi"ye, doðru Bergama yakýnlarýndaki fabrikaya... Arabada yolculuðu hiç sevmez, bunalýr... Hahahaha... Bir gün Fethiye'ye gitmiþtik beraber, mevsimlerden yaz... Her yarým saatte bir durduðumu hatýrlarým... Evlatçýk kan ter içindeydi... Neyse, vardýk fabrikaya, yeni yuvasýna... Arabadan çýkardým, deli divane oldu... Önce kendi adýný taþýyan bir canlýya (koç) musallat oldu, ama yok öyle yaðma... Aldýn mý dersini...? Gerçek koç bizim koç a bi tostu... Hahahaha... Sonra, sýrada tavuklar vardý, amaç oyun... Ve geldi ayrýlýk zamaný... Kendi ellerimle baðladým o nu zincire... Ýlk 5 - 6 ay yeni yerine alýþabilmesi için böyle gerekiyormuþ... Son bir kere sevdim o nu, kopardým o güzel kahverengi kulaklarýný... Arabaya doðru yürüyorum, son kez döndüm baktým o na... Anlamýþtý... Kafa eðik, kuyruk aþaðýda ve gözler... O gözler bana, "sen benden ayrýlýyor musun...?" diyordu... Alelacele vedalaþtým fabrika sahibi ile, çünkü gözyaþlarýmý görmesini istemiyordum... Atladým "Gigi"ye výnnn... Hiç aðlarken araba kullanmamýþtým... Ayrýlýk çok ama çok zor yahu...

Ve yine günler günleri, haftalar haftalarý kovaladý... Gitmiyorum o nu görmeye, veterineri öyle demiþti çünkü... Ve bir gece, bir kabus gördüm... Koç zorda... Ýyi deðil... Aman yarabbim, neler oluyor yahu...? Ertesi sabah atladým arabaya, cehennem olsun veterineri... Görmeye gidiyorum o nu... Birþeyler var olumsuz... Vardým fabrikaya... Orada biri var, havlamaya çalýþan... Bu o mu... ? Sesi çýkmayan ve "puik" görünümlü...? Ne olmuþ o na... ? Beni tanýmýþtý, vardým yanýna... Bir deri bir kemik... Bekçiye sordum... "Hani o nun kulübesi, ve dahi neden bu durumda...?" Kulübe yapmadýklarýný ve baðlý olarak açýkta býrakýldýðýný söyledi... Þimdi anlamýþtým sesinin neden çýkmadýðýný... Yaðmur altýnda aylar boyu kalmýþ anlaþýlan... Attým arabaya doðru veterinere, bir daha buraya gelmeyecek...

Askerliðimi asteðmen olarak yapmýþtým... Berbat bir yerdi... Doðu'da olmamasýna karþýn tam bir mahrumiyet bölgesiydi... Gittiðin yer deðil, baþýndaki önemlidir derlerdi de inanmazdým... Meðer doðruymuþ... Neyse, son günü birliðimden ayrýlýrken, þöyle son kez dönüp bir bakmýþtým geriye... Ne büyük mutluluktu oradan ayrýlmak... Ýþte Bergama yakýnlarýndaki fabrikanýn kapýsýndan çýkarken de Koç ayný þekilde geriye dönüp bakmýþtý... Sanýrým ayný þeyleri hissetmiþtik... Veterineri o nu görünce tanýyamadý... "Ne olmuþ bu evlatçýða...?" dedi... Ve sonra telefonu açýp arkadaþý olan o Bergama'nýn yakýnýndaki fabrikanýn sahibini benzetti... Üst solunum ve idrar yollarý enfeksiyonu teþhisi konuldu... Antibiyotikler ve vitaminler ile kýsa sürede kendini topladý... Bir süredir tekrar benimle, evde kaldý...

Tekrar ayrýlýk vakti geldi... Ýzmir Organize Sanayi Bölgesi'nde bir fabrika bulduk, yakýn dostlarýmýn tanýdýklarý... Ve ikinci büyük darbe, ikinci ayrýlýþ... O nun için de, benim için de... Ancak, kalbim rahat ve huzurlu, çünkü kulübesi var ve hergün sýcak yemek çýkýyor... Haftada bir gün de döner kebabý... Yemek ve yatacak yer derdi yok... Aylar aylarý kovaladý... Bir gece yine rüyamda gördüm o nu, yine durumu kötü... Atladým arabaya, doðru yeni fabrikaya... Arabayý tanýdýðýndan, býrakýn görmeyi, sesini duyar duymaz fýrlar gelirdi... Parkettim kapýnýn önüne, piyasada yok... Kulübesine gittim, beni gördü, doðrularak ve acý içinde inleyerek çýkmaya çalýþtý... Yaklaþtým yanýna, durumu kötü... Burun patlamýþ ve kan çanaðý halindeki sol gözünün hemen üzerinde derin bir yara... Çözdüm hemen, çimenlerin üzerine aldým... Kontrol ediyorum aklým elverdiðince, kýrýk ve çýkýk var mý diye... Bereket kemikler saðlam... Ama bir de ne göreyim...! Sol omuzunda ve sað koltuk altýnda iki büyük açýk yara var...! Sað koltuk altýndaki yara, iri elli bir adamýn avuç içi büyüklüðünde...! Bekçiye sordum ne oldu diye... Arabanýn altýnda kaldýðýný söyledi... Veterinere götürmemiþler, üç gündür bu haldeymiþ... Allah kahretsin...! Hemen veterinerine... Günlerden pazar olduðu için kendisini bulamýyorum... Bu arada kendisini tanýtmak isterim, çünkü bence gerek bilgisi ve gerek de hayvanseverliði açýsýndan Türkiye'nin en iyisi bence... Serdar Badem... Bostanlý'da...

Aklýma haftanýn 7 günü, günün 24 saati açýk olan Bostanlý'daki Hayvan Hastanesi geldi... Hemen oraya... Bayýlttýlar ve hemen ilk müdahale yapýldý... Bütün vücudunun iltihap ile kaplý olduðunu söyledi veteriner... Dahasý, eliyle deðiþik yerlerine bastýrýp "cýlk, cýlk" sesini duymamý saðladý... Ýçim kalktý... Hani insan çok su içerde yazýn, eliyle midesine bastýrdýðýnda gelen ses ayný... Yaralarýn etrafý açýldý... Sað koltuk altýndaki o büyük yarayý daha net görünce fenalaþmýþým, yukarýda bir yatakta buldum kendimi... Veteriner dikiþ atamayacaðýný, öncelikle iltihabýn gazlý bez ile sürekli olarak dýþarýya atýlmasý gerektiðini söyledi... Ve 24 saat daha bu halde kalmasý durumunda ölebileceðini de ilave etti, kan zehirlenmesinden... Tam bir hafta hastanede yattý... Sonra eve aldým... Hergün düzenli olarak pansuman yaptým, iki toz ve iki krem ile... Bir ay içinde topladý kendini ve eski haline döndü... Tekrar ayný yere býraktým... Tabii ki fabrika sahibi uyarýlmýþtý gereken kiþiler tarafýndan... Her hafta gidiyorum, þükür keyfi ve saðlýðý yerinde... Zayýf namussuz, ekmek yemiyor... Ýþte daha önce dediðim hatanýn sonucu... Bebekliðinde hep hazýr mama yemiþti... Neyse, þimdilik bir sorun yok... Umarým olmaz da...

Olmuþ... Ýkincisi... Yine araba altýna girmiþ... Bu sefer biraz daha iyi imiþ :))) ... Fabrika sahipleri saðolsunlar hemen veteriner çaðýrýp müdahale altýna alýnmasýný saðlamýþlar... Sol arka bacaðýnda þimdi bir platin var... Kýrýlmýþ... Bu sefer çabuk toparladý... Zayiat az... Fabrika sahipleri, fabrika sýnýrýndaki Koç'un geçebileceði geniþlikte olan demir parmaklýklarý, aralarýna ek çubuk yaparak daralltýlar ve gün boyu baðlý kalmasýný saðladýlar, o nun güvenliði için... Koç !!! delisin !!! Arabalara saldýrýlýr mý ? Her hafta sonu gittim... Toparladý kendisini... Fabrika sahipleri o nu çok sevmiþtiler ve hala seviyorlar... Tanrý huzurunda hepsine minnet duyuyorum... Her hafta sonu düzenli olarak o nu ziyarete gidiyorum, çok sevdiði konserve et mamasý (söylemesi ayýp 2 kutu) götürüyorum... Ýyi...

Gelelim 23 Temmuz 2005 Cumartesi gününe... Ýyi deðil... Kötü son, ki bir zaman bizlerin de baþýna gelecek, bu kýþý çýkartamaz sanýrým... Çok bitkin... Yaþlandý elbette... Ömürleri 13 - 15 yýl... O nu kaybedeceðim... Artýk baþka bir þey yazmak istemiyorum... :((((((((((((((((((

Devam edecek... O'nu topraða verene kadar !!!