Kadim dostum Sıtkı Kırıktaş'la uzun süredir görüşmemiştim. Uzun zamandır çalıştığı Biçerova'dan Alsancak'a tayin olup Nisan sonlarında vazifeye başladığını duyunca, dün onu ziyaret etmeye karar verdim. İZBAN peronlarının oradan atölyeye girdiğimde kapıdaki görevliye sorduğumda depoya bakmamı söyledi. Fakat vagon revizörlerinin bir de gar içinde yerleri olduğunu söyleyince tereddüt ettim. Ancak atölyeye kadar gelmişken depoya bakmamak olmazdı. Nitekim depoya gittiğimde yolcu vagonu revizörlüğünde mesai yaptığını söylediler. Gerisin geri gara döndüm. Bandırma treni gelmişti. Gelen katarın vagonlarında kontrol ve ufak tefek tamir işlerine bakıyorlardı. Ondan sonra tren Halkapınar depoya dönüp vagon yıkama atölyesine girecekti. Bir ara açık duran vagonların kapısından biri indi. Bu Sıtkıydı.

2005 yılından beri tanırım Sıtkı'yı. Alsancak orta makasta tren teşkil memurlarıyla ilk tanışmamızda görmüştük Sıtkıyı. O zamanlar başta Şafak Aktaş olmak üzere bir çok genç arkadaşımızla İzmir demiryollarını dolaşıyor, fotoğraf çekip, izlenimlerimizi kaleme alıyorduk. Mesleğini seven bilinçli bir emekçi kardeşimizdi. Fakat Sıtkı geçen yıl bir kaza geçirmişti. Ayak sinirleri tahrip olmuş ve birkaç ay tedavi olmuştu. Bu yıllar sonra ilk görüşmemiz olacaktı.

Sıtkı vagonlardaki kontrolünü bitirdikten sonra yanıma geldi. Alsancak gar içindeki 4. yolun kenarındaki platformda oturup çay ve sigara eşliğinde koyu bir sohbete daldık. Eski günlerden şimdiki zaman geniş bir yelpazede bir saat konuştuk. Bu arada vagonlardaki iş bitmiş olduğundan bir DE11500 katarı alıp Halkapınar'a götürdü. Treni Bandırma'dan getiren 33000'lik de onların arkasından depoya gitti. Alsancak'ın o güzelim loş atmosferini hiç bir şeye değişmem. Demiryolları emekçilerinin oradan oraya koşuşturması, lokomotiflerin manevralarını izlemek öteden beri çok sevdiğim bir şeydir. Hele insanın yanında Sıtkı gibi bir arkadaşı olunca.